Dedicato alle Donne Afghane… al loro coraggio.. افغان میرمنو ته د دوی زړورتیا ته وقف شوی.
افغان میرمنو ته د دوی زړورتیا ته وقف شوی.
د تراژیدي د پوهیدو ترټولو ژوره لاره د قربانیانو د سترګو
له لارې ده. د نن ورځې قربانيانې افغانې ښځې دي چې پر ځای يې بايد د هيلو اصلي څېرې
وي.
هغه پاڼې چې افغان میرمنو ته به وقف شي، زما په راتلونکې
څیړنه کې به په دې بلاګ کې خپره شي، د چا غږ، ژوند اخیستل شوی.
د چیغې وهلو حق
زه نه غواړم خپله خوله
خلاصه کړم
زه باید د څه په اړه
خبرې وکړم؟
که زه دا خوښوم یا نه،
زه یو جلا شوی یم
که زه په ستوني کې زهر
واچوم نو د شاتو په اړه څنګه خبرې کولی شم؟
څه وژاړم، څه وخنځم
څه مړ شي، څه ژوند وکړي؟
زه، د زندان په یوه
کونج کې
غم او افسوس
زه، زما په خوله کې
د ټولې مینې سره بې ځایه زیږیدلی.
زه پوهیږم، زما زړه،
د خوښۍ پسرلی او وختونه شتون لري
د ماتو وزرونو سره زه
نشم کولی پرواز وکړم
ډېر وخت غلی وم، خو
سندرې مې هېرې نه کړې
حتی که زړه یوازې د
ماتم خبرې کولی شي
هیله ده یوه ورځ پنجره
مات کړم
له ذلت څخه پاک او په
سندرو سره شراب څښل
زه هغه نازک چنار نه
یم چې په هوا کې لړزیږي
زه د یوې افغانې لور
یم، د چیغې کولو حق لرم.
نادیه هروی انجمن یوه
ځوانه افغانه شاعره د هغه سړي له خوا ووژل شوه چې واده یې وکړ
Traduzione:
Google traduttore in lingua Pashto
ژباړه:
ګوګل پښتو ژباړونکی
Il modo più profondo per fare capire una tragedia è farlo attraverso gli occhi delle vittime. Oggi le vittime sono le donne afghane e che dovrebbero essere invece le protagoniste della speranza.
Pagine che saranno dedicate alle donne afghane, nella mia prossima ricerca che sarà pubblicata in questo blog, a cui è stata tolta la voce, la vita.
Non ho voglia di aprire la bocca
di che cosa devo parlare?
che voglia o no, sono un’emarginata
come posso parlare del miele se porto il veleno in gola?
cosa devo piangere, cosa ridere,
cosa morire, cosa vivere?
io, in un angolo della prigione
lutto e rimpianto
io, nata invano con tutto l’amore in bocca.
Lo so, mio cuore, c’è stata la primavera e tempi di gioia
con le ali spezzate non posso volare
da tempo sto in silenzio, ma le canzoni non ho dimenticato
anche se il cuore non può che parlare del lutto
nella speranza di spezzare la gabbia, un giorno
libera da umiliazioni ed ebbra di canti
non sono il fragile pioppo che trema nell’aria
sono una figlia afgana, con il diritto di urlare.
Nadia Herawi Anjuman, una giovane poetessa afghana
uccisa dall’uomo che aveva sposato
https://www.youtube.com/watch?v=mTchKx2ljGI
Commenti
Posta un commento